„Nedavni izbori u Bosni i Hercegovini (BiH) još jednom su razotkrili opasne pukotine u državi, koju su proizvoljno politčki uobličile zapadne sile koje su više zainteresirane za stvaranje prisilne stabilnosti nego za pravdu i stvarnu demokratiju“, navodi Mahomed Faizal u svom tekstu In Bosnia, Muslims are still the issue koji piše za The Muslim News.
Tvrdi da su osmi izbori od potpisivanja Dejtonskog sporazuma 1995. godine, kojim je okončan troipolgodišnji rat u Bosni, dodatno učvrstili etno-vjersku državu i posljedični detritus etničkog čišćenja.
Smatra da sporazumi nikada nisu imali za cilj da demokratiziraju Bosnu, već je to bila mjera da se okonča rat i omogući zapadnim silama da se nepostiđeno odmaknu od svoje katastrofalne politike na Balkanu.
„Arhitekti Sporazuma izradili su previše komplikovan ustav koji je ocrtavao mješoviti predsjednički i parlamentarni izborni sistem, podijeljen po etničkim linijama između dva djelimično autonomna entiteta i tri vjersko-etničke denominacije unutar države: većinske pravoslavce iz Republike Srpske ( RS) i većinski muslimane Bošnjake i Hrvate katolike u Federaciji Bosne i Hercegovine (FBiH)“.
Iako je ovaj zamršeni ustav doveo do relativnog mira i teško shvatljive podjele vlasti, nije učinio ništa da promovira istinsku demokratiju, tvrdi autor.
„U konačnici, Dejton je nagradio ekstremističke nacionalističke snage u Srbiji i Hrvatskoj koje su se prepustile najbrutalnijim oblicima nasilja nad Bošnjacima. Dijelovi teritorije stečeni potpunim desetkovanjem lokalnog bošnjačkog stanovništva postali su imprimatur (odobrenje za štampu) koji je sankcionirao propise Sporazuma, dodatno štiteći ratni plijen“.
Citira Davida Scheffera, savjetnika tadašnje američke ambasadorice u UN-u, Madeleine Albright, koji je prisustvovao sastancima unutar Bijele kuće o Bosni: “To je vrlo klizav teren. Srbi su etničkim čišćenjem zauzeli ogromnu teritoriju, a onda održavamo ‘demokratski’ referendum da potvrdimo takvu agresiju – vrlo transparentan čin ublažavanja.”
Ipak autor smatra da su izbori doveli do historijskih prekretnica.
„Ljevičarski član etnički raznolike Socijaldemokratske partije (SDP) pod vodstvom Denisa Bećirovića, kojeg podržava 11 opozicionih građanskih stranaka, osvojio je bošnjačko mjesto u utrci protiv Bakira Izetbegovića, čija je Stranka demokratska akcija (SDA) bila na vlasti od kraj rata 1996. godine!.
„Bakir je sin predsjednika BiH Alije Izetbegovića. U vrlo spornom rezultatu, aktuelni predsjednik Željko Komšić osvojio je hrvatsko mjesto uz podršku Bošnjaka Bosni, a kandidatkinja Saveza nezavisnih socijaldemokrata Željka Cvijanović, saveznica separatiste bosanskih Srba Milorada Dodika, pobijedila je u utrci za srpskog člana bosanskog Predsjedništva“.
„Nekoliko minuta nakon zatvaranja birališta, Christian Schmidt, visoki predstavnik (OHR), međunarodno imenovani diplomata koji služi kao vrhovni autoritet u provedbi Dejtonskog sporazuma i glavni tumač bosanskog ustavnog prava, najavio je kontroverzne reforme izbornog zakona“ .
Schmidt je figura koja stvara podjele, a čiju stranku u Njemačkoj, Kršćansko-socijalnu uniju, optužuju da podržava ekstremno desničarski vladajući hrvatski HDZ, navodi autor.
„Schmidt je 2020. godine odlikovan ordenom Ante Starčevića od strane hrvatskog premijera Andreja Plenkovića. Starčević se smatra ocem ideje ‘Velike Hrvatske’ koja bi uključivala današnju Hrvatsku, Bosnu i Hercegovinu i Sloveniju. Na Južne Slovene koji su naseljavali te krajeve gledao je kao na Hrvate, bez obzira na njihovu vjeru“.
Kaže i da je Schmidt je od 2013. kopredsjedavajući Društva za kršćansko-jevrejsku saradnju u Berlinu, a da je bio i član Savjetodavnog odbora Američkog jevrejskog komiteta.
„Srž novog zakona je način na koji će se birati delegati iz Doma naroda, gornjeg doma Parlamenta Federacije. Nakon donošenja, Bošnjaci, Hrvati i Srbi će izgubiti predstavnike svojih etničkih zajednica na nivou kantona ako su zastupljeni s manje od 3 %“.
Trenutno se iz svakog kantona bira najmanje po jedan bošnjački, jedan hrvatski i jedan srpski delegat. Kritičari novog zakona kažu da je diskriminatoran i da je osmišljen samo da pomogne glavnoj stranci bosanskih Hrvata, Hrvatskoj demokratskoj zajednici (HDZ)“.
Ocjenjuje da je HDZ je demokršćanska nacionalistička stranka, a da je njen lider (Dragan Čović) tvrdokorni nacionalista.
„Proteklih godinu dana Dodik i radikalni elementi unutar Rs-a prijete da će se odcijepiti od BiH i formirati svoju državu sa zasebnim institucijama, uključujući vojsku. Predsjednik Srbije Aleksandar Vučić glavni je pokretač Dodikovih secesionističkih aktivnosti u Bosni”.
„Uprkos Dodikovim reakcionarnim i ultranacionalističkim tendencijama, zemlje EU su zatvorile oči pred njegovim ispadima dok su pristajale na njegove finansijere u Beogradu“.
Navodi da sada dolazi do izražaja politika lidera EU, koji su uvijek bili željni da se spuste na koljena pred nizom fašista i desničarskih fanatika u istočnoj Evropi.
„ Rusija je njegovala Dodika, u novije vrijeme podržava i Čovića, na čije secesionističke tendencije gledaju pozitivno u Zagrebu i Beogradu“.
Ocjenuje da nije ni čudo što se Dodik, Čović, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić i hrvatski predsjednik Zoran Milanović smatraju glavnim saveznicima Rusije na Balkanu.
„Rusija aktivno iskorištava etničke tenzije i potpiruje pravoslavni srpski nacionalizam u BiH usmjeravajući stotine miliona funti u različite posrednike u regionu kako bi stvorila nestabilnost i nemire dok širi svoju geopolitičku agendu“.
Podsjeća da su tokom agresije na Bosnu, srpski narodni lideri, koristeći najgrublju i najnasilniju retoriku, apelirali na pravoslavnu solidarnost među sobom i prema Rusiji, nekadašnju zaštitnicu pravoslavnih zajednica Osmanskog carstva.
„Nije apsurdno vjerovati da se Vučić, Dodik i drugi nacionalistički lideri u regionu posmatraju kao posljednji bedem Evrope protiv muslimanskog prisustva u Evropi“.
Smatra da se Bosna uvijek pokazivala nezgodnom za lidere EU, posebno tokom rata. Bili su potrebni neopisivi masakri, koji se svake noći emitiraju na svjetskim medijima, da bi se zapadni lideri konačno naveli da zaustave genocid.
Navodi se da tu nema „njihove humanitarnoj zabrinutosti“, već da se radi o krajnje ciničnom planu, duboko ukorijenjenom u stoljećima islamofobije, dominacije bijelih i rasizma.
Podsjeća i da Taylor Branch bilježi da su evropski lideri vjerovali da bi nezavisna Bosna bila ‘neprirodna’ kao jedina muslimanska nacija u Evropi.
Francuski predsjednik Francois Mitterrand je bio posebno otvoren, navodi se, govoreći da Bosna ne pripada Evropi, da su britanski zvaničnici govorili o bolnoj, ali realističnoj obnovi kršćanske Evrope.
U svojoj autobiografiji Moj život, Bill Clinton jasno govori zašto evropski lideri nisu bili voljni da pokrenu vojnu akciju protiv Srbije i njenih pristalica:
„Neki evropski lideri nisu bili željni da imaju muslimansku državu u srcu Balkana, plašeći se da bi ona mogla postati baza za izvoz ekstremizma. Clinton tu navodi susret s francuskim predsjednikom Francoisom Mitterrandom, koji je naglasio da je, iako šalje 5.000 francuskih vojnika u Bosnu, više naklonjen Srbima nego Clinton i manje voljan da vidi ujedinjenu Bosnu koju predvode Muslimani.
Kaže da je “prepušteno“ pokojnom Davidu Owenu, bivšem britanskom ministru vanjskih poslova i pregovaraču Evropske zajednice za Bosnu u Hercegovinu tokom rata, a koji je u konačnici postao najomraženiji pojedinac među Bošnjacima i simbol široke diplomate kapitulacije Zapada u Bosni, da primijeti:
“Evropska unija nema razloga da bude sumnjičava ili da se boji nove muslimanske države koja se pojavljuje u Evropi. Evropa je tokom vjekova obogaćena islamom.”
Podsjeća i na riječi dopisnik New York Timesa, Rogera Cohena, koji je uvjerljivo opisao „skrštene ruke“ među zapadnim liderima čak i pred sve većim srpskim divljaštvom:
„Ova zabrinutost, poput nekog duha drevnih strahova od ‘užasnog Turčina’ protiv kojeg su se Evropljani borili vjekovima, bila je neizrečeni podtekst tokom razgovora o tome kako da se okonča rat u Bosni“.
“Uz sav užas oko etničkog čišćenja Bošnjaka muslimana sa zemlje za kojom Srbi priželjkuju, Evropljani nikada nisu bili spremni da se bore za očuvanje bosanske države koju vode muslimani.”
Zaključuje da na muslimane Balkana su evropski lideri, intelektualci, popularni nacionalisti i sve veća grupa fašističkih vladara oduvijek gledali kao na sljedbenike tuđinske religije i „strance“ koje je trebalo „očistiti“ sa evropske teritorije. Manifestacija mentaliteta “strašnog Turčina” bio je intelektualni raison d’être u osnovi genocidne politike prema Bošnjacima.
„Nije ni čudo da je Josep Borrell, visoki predstavnik EU za vanjske poslove i sigurnosnu politiku, u nedavnom govoru na Evropskoj diplomatskoj akademiji u Brižu, javno izrazio ono što su mnogi rekli prigušenim tonovima: „Evropa je bašta“, ali „veći dio ostatka sveta je džungla, a džungla bi mogla da napadne baštu“.
Kaže da Borellova rasistička razmišljanja nisu ni nova ni šokantna. U uvodu rata u Bosni, srpski lider Slobodan Milošević okupio je nacionalističke snage na Kosovu pozivajući se na duh herojskih Srba koji su se borili protiv Osmanlija: „Srbija je u to vrijeme bila bastion koji je branio evropsku kulturu, religiju i evropsko društvo.”
Čineći to, smatra autor, Borrell korača poznatim putem ksenofobije, islamofobije i evropske suprematističke mitologije.
„Ironično, nekoliko dana nakon izbora u BiH, Evropska komisija je preporučila da BiH dobije zvanični status zemlje kandidata za članstvo u Evropskoj uniji. Sablast muslimana unutar Pax Christiana izazvala je jezu u kičmama vladajuće evropske elite“.
Bitka za muslimane tek je počela!
Tekst i foto: BH-vijesti.com
